The Buffalo Run!
Blijf op de hoogte en volg Anita
31 Mei 2014 | Vietnam, Ðà Lạt
Okay, there we go! Time for the Buffalo Run!
Ga er maar goed voor zitten want het wordt een aardig verhaal ben ik bang..
We hadden een klein groepje, omdat er twee mensen hadden afgezet en waren nu met zn vieren. Andrew uit Canada, Lukas uit Australië, Romy en ik. De avond ervoor hadden we onze reisleider Joël al ontmoet wat toevallig een Nederlandse jongen bleek te zijn die voor een paar maanden daar werkte. Ik was nog aardig vermoeid van de Castaway tour waar we net van terug kwamen dus eenmaal in het busje ben ik direct in slaap gevallen. Ongeveer 3 uur later kwamen we aan bij onze eerste stop, Cuc Phuong National Park. We hebben eerst een opvangcentrum voor apen en schilpadden bekeken en kregen toen mountainbikes om 20 km door het park te fietsen naar onze overnachtingsplaats. Daar ging het meteen fout.. Joël had uitgelegd dat het best zwaar werd en dat je goed moest oppassen op de stukjes downhill zeker als er veel bladeren lagen. Hij vergat er alleen bij te zeggen dat er ook gladde stukjes op de vlakke stukken zijn en dat heb ik geweten. Ik draaide mijn fiets om te kijken of de rest al kwam en toen ik ze zag keerde ik weer om. Helaas was het daar zo glad dat ik onderuit gleed en mijn hele linkerkant openschaafde. Mijn schouder, pink en voet waren er het ergst aan toe, maar ik ben geen aansteller dus ik spring gewoon weer op mijn mountainbike! Het was echt heel zwaar, 35 graden in het zonnetje en heel veel klimmen. (Bijna net zo zwaar als in de Pyreneeën Thomas) Halverwege zijn we nog gestopt bij een grot waar we in zijn geweest, maar hij was niet heel bijzonder. Wel even goed Romy laten schrikken, want die is nogal bang aangelegd dus toen ik met mijn slipper haar voet zachtjes aanraakte wist de hele omgeving ervan :p Gelukkig hadden we koud bier bij ons daar was ik echt aan toe toen we eindelijk aankwamen! We sliepen midden in het National Park in een klein guesthouse en na het eten zijn we nog een nachtsafari te voet gaan doen. Er waren niet heel veel beesten, maar wel heel veel insecten, spinnen, boomkikkers en wandelende takken. Je begrijpt al dit was het favoriete uurtje van Romy die ook nog eens als enige geen dichte schoenen had. Oja er waren ook heel veel vuurvliegjes dat was wel vet om te zien zeker toen we terugkwamen vloog er een heel veld vol.
De volgende dag was een saaie dag van ongeveer 9 uur in de bus die we hebben gevuld met slapen, muziek luisteren, kaarten en een drankspelletje wat een soort poker was en je moest raden welke kaart er op je voorhoofd zat. Ik zat alleen stiekem vals te spelen want ik kon mijn kaart in de reflectie van de bus zien :p Eind van de middag kwamen we aan in Phong Nha National Park waar we niet veel meer gedaan hebben en optijd naar bed zijn gegaan. De volgende ochtend weer om 7 uur op en zijn we naar de grotten gegaan waar dit gebied bekend om staat. Eerst een kleinere en toen Paradise cave, een prachtige grot van 31 kilometer lang (een van de grootste ter wereld) die pas ontdekt is in 2005 en waarvan de eerste kilometer sinds 2011 geopend is voor publiek. Echt de mooiste grot die ik in mijn leven gezien heb! Supergroot (op sommige plekken 100m hoog en 150m breed) en heel veel mooie stagmieten, tieten en rotsformaties. Daarna zijn we gaan lunchen bij een rivier waar we lekker in konden kwamen. Helaas moesten we wel zwemvesten aan, want de Vietnamezen kunnen niet zwemmen en doordat ze de westerlingen nadoen verdrinken ze vaak. Dusja met zwemvest dan maar het water in. Toen ik het water uitkwam werd ik spontaan uitgenodigd door een stel Vietnamezen om erbij te zitten en kreeg ik meteen bier en lekkere garnalen aangeboden. Daar zeg ik geen nee tegen natuurlijk! Al snel kwam de rest er ook bij zitten en was het heel gezellig zonder een woord Engels. Daarna zette de bus ons af in de middle of nowhere en gingen we wandelen naar 'the pub with cold beer'. Een bordje gaf aan 600 meter maar dat bleek valse hoop, 5 kilometer later kwamen we eindelijk aan en wachtte daar dat koude biertje op ons. Daar lekker gechilld, een spelletje gespeeld en gezellig met de kleine kindjes gespeeld die vooral graag spelletjes op mijn telefoon wilden spelen. Avondeten was niet geweldig en toen we terugkwamen in het hostel hebben we maar weer snel onze bedjes opgezocht, want de volgende dag moesten we weer 7 uur opstaan.. Oja in het hostel kwamen we Thijs en Sven nog tegen de twee Nederlandse jongens die we in Laos hadden ontmoet echt grappig! Zij hadden motors gekocht en deden vietnam zoals velen anderen op de motor of scooter.
De volgende dag gingen we eerst naar de Vinh Moc tunnels. De tunnels liggen in de Demilitarised Zone (DMZ) en zijn gemaakt om onderdak te bieden aan families tegen de bombardementen tijdens de Amerikaanse oorlog. Meer dan 600 mensen woonden in deze tunnels en 17 baby's zijn er zelfs geboren in de periode tussen 1965 en 1972. Erg indrukwekkend om te zien hoe deze mensen hier woonden en leefden. Echt niet voor te stellen.. Daarna was het tijd voor actie! In dit gebied liggen nog duizenden ongeexplodeerde bommen en granaten die vaak door locals gevonden worden. Een speciaal team laat ze vervolgens tot ontploffing brengen. Vandaag hadden we geluk en werden er maar liefst 7 clusterbommen en granaten tot ontploffing gebracht die onlangs gevonden waren. Lukas had de eer op de knop te drukken en vervolgens een flinke explosie was echt gaaf om te zien! Wel super eng om hier rond te lopen als je weet dat er nog veel bommen liggen dus we bleven allemaal strak achter elkaar aan lopen. Daarna nog een kijkje genomen in het mine action visitor center waar het probleem van de bommen werd toegelicht en in kaart werd gebracht. Eind van de middag kwamen we aan in ons hostel in Hue. 's Avonds een rondje over de nightmarket gelopen en daarna was het tijd voor wat alcohol ;) We hebben wat beerpong gespeeld en nog één of ander drankje op met allen wat ze in brand staken. Daarna nog gezellig wat gedanst in een van de barretjes.
De volgende dag gelukkig lekker uitslapen en daarna hebben we de hele dag op een privestrand doorgebracht. Echt heerlijk! Naar de laatste dag had ik het meest uitgekeken, we gingen op de scooter van Hue naar Hoi An. We hadden 3 scooter met zn vijven. Romy ging bij mij achterop en Lukas ging bij Andrew achterop. Eerst even de stad uit, wat vooral Andrew wat lastig vond, omdat hij nog niet vaak had gereden. Daarna was het een redelijk rustig weggetje, we moesten af en toe wachten op Andrew en Lukas, maar na een uurtje of anderhalf haalden we een vrachtwagen in. Joël reed voorop en wij wachten op de jongens, maar we zagen ze maar niet komen. Toen hebben we even gewacht, maar toen de vrachtwagen ons weer passeerden zaten ze er niet achter. Shit.. waar zijn ze?! We toeterden nog naar Joël, maar hij was al verder en toen zijn we maar snel terug gereden. Nergens een spoor van de jongens. Net toen we dachten zover kan het echt niet meer zijn reden we nog een klein stukje verder en zagen we opeens 30 vietnamezen bij elkaar staan. Toen wisten we al dat het fout zat. Gelukkig zagen we ze allebei staan dus heel ernstig was het niet. Ze hadden een vrouw op de fiets aangereden die opeens afsloeg terwijl ze iemand anders inhaalden en daarna zijn ze tegen een boom met een hek aangereden. De vrouw was op haar hoofd gevallen maar had alleen een kleine bult. Ze stelde zich echter heel erg aan en deed alsof ze helemaal in shock was. Andrew had een aardige klapper tegen de boom gemaakt en had zijn schouder flink opengehaald aan het hek of prikkeldraad. Lukas had ook wat lelijke wonden op zijn voet. We hebben heel lang moeten wachten op hulp, maar uiteindelijk kwam de man van het scooterbedrijf de scooter ophalen waar niet meer op te rijden was en kwam er iemand van het hostel die vietnamees sprak zodat we makkelijker konden communiceren. Andrew is met die taxi naar het ziekenhuis gegaan omdat het gehecht moest worden en wij zijn met zn vieren verder gegaan. Lukas nu bij Joël achterop. We hebben gelunched bij de Elephant Springs waar je lekker kon zwemmen en afkoelen en zijn snel weer verder gegaan omdat we flink achterliepen op schema. Even gewisseld, want Romy wilde wel even rijden en na een tijdje bereikten we de Hai Van Pass. Een heel mooi stukje waarbij je door de bergen langs de kust rijd. Dat was echt geweldig en lekker rustig daar omdat het meeste verkeer de tunnel neemt. Daarna weer gewisseld en mocht ik ons door het drukke verkeer in Danang heen sturen. Pff wat een drama.. bij elk kruispunt houd je je adem in omdat iedereen kriskras oversteekt. Op de lange stukken lekker snelheid gepakt (Joel zei dat ik het snelste meisje ooit was, want de meesten durven niet hard :p) en uiteindelijk Hoi An bereikt. Daar zat Andrew al op ons te wachten met zn schouder in het verband en 8 hechtingen. Gelukkig kon hij wel lachen en was hij eigenlijk wel trots op het mooie litteken dat het zou worden :p.
Het hostel was heel mooi, net 2 weken open met een mooi zwembad erbij. 's Avonds scheen er een beachparty te zijn, maar toen we aankwamen stelde het niet veel voor. Er was een bandje aan het spelen en er zaten wat mensen wat te drinken, maar nergens een party helaas. We waren met een hele groep uit het hostel dus dat was wel gezellig gelukkig. Op een gegeven moment liepen we over het strand en struikelde ik opeens over een boomstam die opeens voor mijn neus lag. Ik dacht dat het wel ging, maar ik had mijn teen flink opengehaald en het bloedde hevig. Er kwamen meteen locals helpen en opeens opende een van de mannen een sigaret en gooide tabak in mijn teen. Schijnt daar normaal te zijn om het bloeden te stelpen.. Ik kon amper meer lopen, dus maar op de motortaxi terug naar het hostel. Helaas was Romy (ze is zuster) naar de stad gegaan, dus kon ze niet zeggen wat ik met mijn wond moest doen. De volgende ochtend heeft ze het schoongemaakt, maar het zag er lelijk uit. Helaas kan ik er nu (een week later) nog steeds niet goed op lopen en ziet het er nog steeds lelijk uit. We waren erg blij met Romy, want aangezien Andrew, Lukas en ik allemaal gewond waren mocht zij elke dag ons verband vervangen en pleisters plakken ;) We zagen er echt grappig uit met zn drieën :p Lukas en ik liepen allebei mank en Andrew met zn grote schouderwond. Verder daar lekker lui geweest stadje verkend, aan het strand gelegen (helaas niet in de zee met mijn teen, want zeewater en zand zouden niet goed zijn) en de laatste dag lekker bij het zwembad gelegen.
Ik heb echt een superleuke tijd gehad met de Buffalo Run, maar heb nu helaas ook afscheid moeten nemen van Romy, Lukas en Andrew die allemaal bijna naar huis gingen... Nu verder in mijn eentje verder maar heb alweer zoveel nieuwe mensen leren kennen dat gaat zo snel en gemakkelijk gelukkig :)
Groetjes aan iedereen thuis! Mis jullie allemaal! x
PS voor een impressie van de Buffalo Run kijk dit filmpje! :)
http://www.youtube.com/watch?v=mNk-vR5va_Q
Ga er maar goed voor zitten want het wordt een aardig verhaal ben ik bang..
We hadden een klein groepje, omdat er twee mensen hadden afgezet en waren nu met zn vieren. Andrew uit Canada, Lukas uit Australië, Romy en ik. De avond ervoor hadden we onze reisleider Joël al ontmoet wat toevallig een Nederlandse jongen bleek te zijn die voor een paar maanden daar werkte. Ik was nog aardig vermoeid van de Castaway tour waar we net van terug kwamen dus eenmaal in het busje ben ik direct in slaap gevallen. Ongeveer 3 uur later kwamen we aan bij onze eerste stop, Cuc Phuong National Park. We hebben eerst een opvangcentrum voor apen en schilpadden bekeken en kregen toen mountainbikes om 20 km door het park te fietsen naar onze overnachtingsplaats. Daar ging het meteen fout.. Joël had uitgelegd dat het best zwaar werd en dat je goed moest oppassen op de stukjes downhill zeker als er veel bladeren lagen. Hij vergat er alleen bij te zeggen dat er ook gladde stukjes op de vlakke stukken zijn en dat heb ik geweten. Ik draaide mijn fiets om te kijken of de rest al kwam en toen ik ze zag keerde ik weer om. Helaas was het daar zo glad dat ik onderuit gleed en mijn hele linkerkant openschaafde. Mijn schouder, pink en voet waren er het ergst aan toe, maar ik ben geen aansteller dus ik spring gewoon weer op mijn mountainbike! Het was echt heel zwaar, 35 graden in het zonnetje en heel veel klimmen. (Bijna net zo zwaar als in de Pyreneeën Thomas) Halverwege zijn we nog gestopt bij een grot waar we in zijn geweest, maar hij was niet heel bijzonder. Wel even goed Romy laten schrikken, want die is nogal bang aangelegd dus toen ik met mijn slipper haar voet zachtjes aanraakte wist de hele omgeving ervan :p Gelukkig hadden we koud bier bij ons daar was ik echt aan toe toen we eindelijk aankwamen! We sliepen midden in het National Park in een klein guesthouse en na het eten zijn we nog een nachtsafari te voet gaan doen. Er waren niet heel veel beesten, maar wel heel veel insecten, spinnen, boomkikkers en wandelende takken. Je begrijpt al dit was het favoriete uurtje van Romy die ook nog eens als enige geen dichte schoenen had. Oja er waren ook heel veel vuurvliegjes dat was wel vet om te zien zeker toen we terugkwamen vloog er een heel veld vol.
De volgende dag was een saaie dag van ongeveer 9 uur in de bus die we hebben gevuld met slapen, muziek luisteren, kaarten en een drankspelletje wat een soort poker was en je moest raden welke kaart er op je voorhoofd zat. Ik zat alleen stiekem vals te spelen want ik kon mijn kaart in de reflectie van de bus zien :p Eind van de middag kwamen we aan in Phong Nha National Park waar we niet veel meer gedaan hebben en optijd naar bed zijn gegaan. De volgende ochtend weer om 7 uur op en zijn we naar de grotten gegaan waar dit gebied bekend om staat. Eerst een kleinere en toen Paradise cave, een prachtige grot van 31 kilometer lang (een van de grootste ter wereld) die pas ontdekt is in 2005 en waarvan de eerste kilometer sinds 2011 geopend is voor publiek. Echt de mooiste grot die ik in mijn leven gezien heb! Supergroot (op sommige plekken 100m hoog en 150m breed) en heel veel mooie stagmieten, tieten en rotsformaties. Daarna zijn we gaan lunchen bij een rivier waar we lekker in konden kwamen. Helaas moesten we wel zwemvesten aan, want de Vietnamezen kunnen niet zwemmen en doordat ze de westerlingen nadoen verdrinken ze vaak. Dusja met zwemvest dan maar het water in. Toen ik het water uitkwam werd ik spontaan uitgenodigd door een stel Vietnamezen om erbij te zitten en kreeg ik meteen bier en lekkere garnalen aangeboden. Daar zeg ik geen nee tegen natuurlijk! Al snel kwam de rest er ook bij zitten en was het heel gezellig zonder een woord Engels. Daarna zette de bus ons af in de middle of nowhere en gingen we wandelen naar 'the pub with cold beer'. Een bordje gaf aan 600 meter maar dat bleek valse hoop, 5 kilometer later kwamen we eindelijk aan en wachtte daar dat koude biertje op ons. Daar lekker gechilld, een spelletje gespeeld en gezellig met de kleine kindjes gespeeld die vooral graag spelletjes op mijn telefoon wilden spelen. Avondeten was niet geweldig en toen we terugkwamen in het hostel hebben we maar weer snel onze bedjes opgezocht, want de volgende dag moesten we weer 7 uur opstaan.. Oja in het hostel kwamen we Thijs en Sven nog tegen de twee Nederlandse jongens die we in Laos hadden ontmoet echt grappig! Zij hadden motors gekocht en deden vietnam zoals velen anderen op de motor of scooter.
De volgende dag gingen we eerst naar de Vinh Moc tunnels. De tunnels liggen in de Demilitarised Zone (DMZ) en zijn gemaakt om onderdak te bieden aan families tegen de bombardementen tijdens de Amerikaanse oorlog. Meer dan 600 mensen woonden in deze tunnels en 17 baby's zijn er zelfs geboren in de periode tussen 1965 en 1972. Erg indrukwekkend om te zien hoe deze mensen hier woonden en leefden. Echt niet voor te stellen.. Daarna was het tijd voor actie! In dit gebied liggen nog duizenden ongeexplodeerde bommen en granaten die vaak door locals gevonden worden. Een speciaal team laat ze vervolgens tot ontploffing brengen. Vandaag hadden we geluk en werden er maar liefst 7 clusterbommen en granaten tot ontploffing gebracht die onlangs gevonden waren. Lukas had de eer op de knop te drukken en vervolgens een flinke explosie was echt gaaf om te zien! Wel super eng om hier rond te lopen als je weet dat er nog veel bommen liggen dus we bleven allemaal strak achter elkaar aan lopen. Daarna nog een kijkje genomen in het mine action visitor center waar het probleem van de bommen werd toegelicht en in kaart werd gebracht. Eind van de middag kwamen we aan in ons hostel in Hue. 's Avonds een rondje over de nightmarket gelopen en daarna was het tijd voor wat alcohol ;) We hebben wat beerpong gespeeld en nog één of ander drankje op met allen wat ze in brand staken. Daarna nog gezellig wat gedanst in een van de barretjes.
De volgende dag gelukkig lekker uitslapen en daarna hebben we de hele dag op een privestrand doorgebracht. Echt heerlijk! Naar de laatste dag had ik het meest uitgekeken, we gingen op de scooter van Hue naar Hoi An. We hadden 3 scooter met zn vijven. Romy ging bij mij achterop en Lukas ging bij Andrew achterop. Eerst even de stad uit, wat vooral Andrew wat lastig vond, omdat hij nog niet vaak had gereden. Daarna was het een redelijk rustig weggetje, we moesten af en toe wachten op Andrew en Lukas, maar na een uurtje of anderhalf haalden we een vrachtwagen in. Joël reed voorop en wij wachten op de jongens, maar we zagen ze maar niet komen. Toen hebben we even gewacht, maar toen de vrachtwagen ons weer passeerden zaten ze er niet achter. Shit.. waar zijn ze?! We toeterden nog naar Joël, maar hij was al verder en toen zijn we maar snel terug gereden. Nergens een spoor van de jongens. Net toen we dachten zover kan het echt niet meer zijn reden we nog een klein stukje verder en zagen we opeens 30 vietnamezen bij elkaar staan. Toen wisten we al dat het fout zat. Gelukkig zagen we ze allebei staan dus heel ernstig was het niet. Ze hadden een vrouw op de fiets aangereden die opeens afsloeg terwijl ze iemand anders inhaalden en daarna zijn ze tegen een boom met een hek aangereden. De vrouw was op haar hoofd gevallen maar had alleen een kleine bult. Ze stelde zich echter heel erg aan en deed alsof ze helemaal in shock was. Andrew had een aardige klapper tegen de boom gemaakt en had zijn schouder flink opengehaald aan het hek of prikkeldraad. Lukas had ook wat lelijke wonden op zijn voet. We hebben heel lang moeten wachten op hulp, maar uiteindelijk kwam de man van het scooterbedrijf de scooter ophalen waar niet meer op te rijden was en kwam er iemand van het hostel die vietnamees sprak zodat we makkelijker konden communiceren. Andrew is met die taxi naar het ziekenhuis gegaan omdat het gehecht moest worden en wij zijn met zn vieren verder gegaan. Lukas nu bij Joël achterop. We hebben gelunched bij de Elephant Springs waar je lekker kon zwemmen en afkoelen en zijn snel weer verder gegaan omdat we flink achterliepen op schema. Even gewisseld, want Romy wilde wel even rijden en na een tijdje bereikten we de Hai Van Pass. Een heel mooi stukje waarbij je door de bergen langs de kust rijd. Dat was echt geweldig en lekker rustig daar omdat het meeste verkeer de tunnel neemt. Daarna weer gewisseld en mocht ik ons door het drukke verkeer in Danang heen sturen. Pff wat een drama.. bij elk kruispunt houd je je adem in omdat iedereen kriskras oversteekt. Op de lange stukken lekker snelheid gepakt (Joel zei dat ik het snelste meisje ooit was, want de meesten durven niet hard :p) en uiteindelijk Hoi An bereikt. Daar zat Andrew al op ons te wachten met zn schouder in het verband en 8 hechtingen. Gelukkig kon hij wel lachen en was hij eigenlijk wel trots op het mooie litteken dat het zou worden :p.
Het hostel was heel mooi, net 2 weken open met een mooi zwembad erbij. 's Avonds scheen er een beachparty te zijn, maar toen we aankwamen stelde het niet veel voor. Er was een bandje aan het spelen en er zaten wat mensen wat te drinken, maar nergens een party helaas. We waren met een hele groep uit het hostel dus dat was wel gezellig gelukkig. Op een gegeven moment liepen we over het strand en struikelde ik opeens over een boomstam die opeens voor mijn neus lag. Ik dacht dat het wel ging, maar ik had mijn teen flink opengehaald en het bloedde hevig. Er kwamen meteen locals helpen en opeens opende een van de mannen een sigaret en gooide tabak in mijn teen. Schijnt daar normaal te zijn om het bloeden te stelpen.. Ik kon amper meer lopen, dus maar op de motortaxi terug naar het hostel. Helaas was Romy (ze is zuster) naar de stad gegaan, dus kon ze niet zeggen wat ik met mijn wond moest doen. De volgende ochtend heeft ze het schoongemaakt, maar het zag er lelijk uit. Helaas kan ik er nu (een week later) nog steeds niet goed op lopen en ziet het er nog steeds lelijk uit. We waren erg blij met Romy, want aangezien Andrew, Lukas en ik allemaal gewond waren mocht zij elke dag ons verband vervangen en pleisters plakken ;) We zagen er echt grappig uit met zn drieën :p Lukas en ik liepen allebei mank en Andrew met zn grote schouderwond. Verder daar lekker lui geweest stadje verkend, aan het strand gelegen (helaas niet in de zee met mijn teen, want zeewater en zand zouden niet goed zijn) en de laatste dag lekker bij het zwembad gelegen.
Ik heb echt een superleuke tijd gehad met de Buffalo Run, maar heb nu helaas ook afscheid moeten nemen van Romy, Lukas en Andrew die allemaal bijna naar huis gingen... Nu verder in mijn eentje verder maar heb alweer zoveel nieuwe mensen leren kennen dat gaat zo snel en gemakkelijk gelukkig :)
Groetjes aan iedereen thuis! Mis jullie allemaal! x
PS voor een impressie van de Buffalo Run kijk dit filmpje! :)
http://www.youtube.com/watch?v=mNk-vR5va_Q
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
