Het avontuur van Anita en de berg

Ik zit in de boot voor 5 uur op een houten plankje tussen twee kleine dorpjes in het noordoosten van Laos om naar Sapa te gaan. Ik verveel me dus dacht ga maar een verhaaltje schrijven. Een keertje geen dagverslagen maar 1 verhaal over het avontuur van mij en de berg ;) Volgende keer meer over de rest! x

Donderdagochtend.. Het had de hele avond en begin van de nacht geregend maar blijkbaar was het niet genoeg, want terwijl ik langzaam mijn ogen open wilde doen hoorde ik nieuwe regendruppels die langzaam begonnen te tikken op het dak maar al snel overgingen in een oorverdovende hoosbui. En je zou denken in een tropisch land als deze is zo'n buitje snel voorbij maar niets bleek minder waar... Daar gingen mijn plannen voor vandaag.. zowel letterlijk als figuurlijk in het water! Een korte sprint naar het restaurant voor een ontbijtje en daarna maar wat gaan lezen, want veel keus hadden we niet... Rond 1 uur ging de stromende regen over in langzaam getik en begonnen de eerste zonnestraaltjes de grijze lucht open te breken. Misschien was er dan toch nog hoop dat ik de berg kon beklimmen naar het Viewpoint wat ik graag nog wilde doen op onze laatste dag in Nong Khiaw! Nog even een sandwich en fruitshake besteld waar we gelukkig maar een uurtje op hoefden te wachten en rond half 3 was ik er klaar voor! Romy was de dag ervoor helaas gevallen toen we naar een waterval wandelden en voelde zich niet goed genoeg om de berg op te gaan en bovendien had ze enkel slippers bij zich en ik kan nu zeggen op slippers had je het niet overleefd! Mijn hoop rustte nu op Matt, de Australische jongen die de dag ervoor had gezegd dat hij wel graag wilde gaan. Ik had hem nog niet over de brug zien komen lopen dus ik besloot maar naar zijn hostel te lopen. Matt bleek zich gepositioneerd te hebben in een comfortabele houding waar hij van plan was de hele dag in te blijven zitten.. Ik had waarschijnlijk te weinig overtuigingskracht hem over te halen om iets te gaan doen wat zeer inspannend was ;) Toen verscheen mijn volgende slachtoffer Etienne ineens in beeld. Hij was net aangekomen met de bus uit Luang Prabang maar waarschijnlijk was mijn enthousiasme hem iets te veel want hij wilde nog graag eerst andere dingen regelen en wat eten. Hij bleef nog een paar dagen dus kon het later nog doen. Nouja dan werd het maar Anita alleen naar de top! Eigenlijk ook wel eens lekker niemand om je op aan te hoeven passen en alleen gesprekken met jezelf... ik had er steeds meer zin in!

Om 3 uur kwam ik aan bij het beginpunt en kocht ik een ticket. De locals hadden het pad naar de top gemaakt voor de toeristen en het was pas 4 maanden open. 1,5 uur stond er voor de tocht naar de top en vervolgens 45 min terug. Na ongeveer 10 minuten flink stijgen in het inmiddels felle zonnetje liep er zweet uit plekken van mijn lichaam waar ik niet wist dat het mogelijk was, hing mijn tong op mijn knieën en kon ik alleen maar denken hoe ga ik dit in godsnaam nog 1,5 uur volhouden?! Nouja even doorzetten maar.. Na ongeveer 3 kwartier begon het leukste stuk van de klim. Hier waren meer bomen en daardoor had de zon geen kans gehad het pad te drogen van de hevige regen. Het resultaat: één gladde modderboel waarbij je elke stap die je zette ook weer 10 cm naar beneden gleed. De bomen langs het pad waren mijn beste vrienden en hield ik het liefst stevig vast en soms kon een klein knuffeltje niet uitblijven! Tot overmaat van ramp besloten de muggen dat het zielig was om mij in mijn eentje naar de top te laten gaan dus besloten ze gezellig mee te liften... Okee Anita rustig blijven gewoon rustig doorlopen de top is al bijna in zicht... Okee dat hield ik mezelf voor, en toen ik dacht echt bijna de top bereikt te hebben bleek ook dat een illusie, net als de volgende drie keer.. Inmiddels was ik het behoorlijk zat, had totaal geen energie meer, was het zat om naar mijn eigen stem in mijn hoofd te luisteren, en kon alleen maar wensen dat het uitzicht het waard was. Ik was helemaal niemand tegen gekomen en dat idee benauwde me ook wel een beetje ondanks dat Romy beneden op me wachten en de vrouwtjes beneden ook in de gaten houden wie er boven zijn. Ik dacht aan thuis en mijn lieve familie en Thomas die trots op mij zou zijn, maar toch eigenlijk ook niet omdat ik eigenlijk niet alleen mocht gaan wandelen.. Na ruim een uur bereikte ik echt een soort top, er waren geen boven meer boven mij! Dit gaf mij nieuwe energie en ik vervolgde in rap tempo het pad wat vrijwel vlak door de koele bossen liep. Na 10 minuten zag ik dan echt het topje in beeld komen. Als een volleerde berggeit sprong ik over de laatste rotsen omhoog en zag ik het mooiste uitzicht wat ik in tijden gezien heb! Wauw!! Een euforisch gevoel bekroop mij.. Ja dit heb je mooi even helemaal in je eentje gedaan! Ik voelde me geweldig helemaal alleen op de top met aan twee kanten van de berg de rivier die door verschillende dorpjes stroomde. Ik kon het niet laten wat selfies als bewijs te maken en was blij met de zelfontspanner op mijn camera.

Na een kwartiertje genieten maakte ik me weer op voor de terugweg.. Niet dat ik er zin in had, ik wilde zo snel mogelijk naar beneden, maar had wel nieuwe energie en het eerste stuk ging ik bijna rennend naar beneden. Tot het steile stuk weer begon.. Je merkte het meteen elke stap gleed je bijna naar beneden. Ik wist dat ik nu echt rustig aan moest doen maar desondanks gleed ik hard onderuit op mijn kont. Gelukkig geen pijn en vies was ik toch al.. Na 10 minuten zag ik iemand in mijn blikveld verschijnen.. Jaa meer mensen! Ik was echt blij dat ik iemand zag want ik wist als ik nu zou vallen zou er altijd iemand achter mij aan komen en mij vinden. Ik was een beetje teleurgesteld toen ik zag dat ook Matt erbij liep die toch had besloten te gaan samen met nog een paar uit zijn hostel, maar het maakte me niet veel meer uit want ik had het gevecht met de berg al gewonnen... dacht ik... Ze waren allemaal erg verwonderd hoe het mij in godsnaam in mijn eentje was gelukt want zelf hadden ze dat nooit gered zeiden ze. Okee verder naar beneden dan maar.. Het ergste stuk moest alleen nog komen. Ik wist soms echt niet hoe meer hoe ik zonder uit te glijden naar beneden moest komen.. Achteruit lopen, zijwaarts lopen, op handen en voeten, alles had ik geprobeerd. Het mooiste stuk was een trappetje van klei zonder bomen aan de zijkanten. Bij de eerste stap voelde ik mijn voet al wegglijden en toen ik nog een stap zette gleed de andere ook weg zo gleed ik elke meters op twee voeten naar beneden! Ik leek wel een surfer haha, maar ik schatte snel in waar ik me echt moest laten vallen voor ik naar beneden zou storten en gelukkig kwam ik precies daar tot stilstand.. pff! Ondertussen had zich een aardig plakkaat aan klei en bladeren gevormd onder mijn schoenen wat het er niet minder glad op maakte. Ik ben nog drie keer onderuitgegleden op mijn kont, maar wist uiteindelijk veilig beneden te komen. Wat was ik blij toen ik weer vaste grond onder mijn voeten voelde! Ja, dat had ik toch mooi even gedaan in mijn eentje.. wat een overwinning! Toen ik bij de bungalow aankwam voelde ik mij net alsof ik vijf dagen alleen in de jungle had overleefd en zo zag ik er ook uit geloof ik! Etienne had Romy gevonden en samen zaten ze op mij te wachten op het balkon. Ze wilden meteen weten hoe het was en foto's zien, maar ik had echt eerst een douche nodig om alle modder en zweet van me af te wassen. Daarna heb ik even snel drie biertjes gekocht en mijn verhaal over mijn overwinning verteld en wat ze wel niet gemist hebben. De echte herinneringen en plaatjes blijven lekker alleen in mijn geheugen achter...